Het contextuele gedachtegoed is een tak binnen de systeemtherapie.

Er wordt altijd rekening gehouden met de complexiteit van een hulpvraag. Er is geen “quick fix” maar je gaat wel direct een eigen proces in.

De contextuele theorie is een prachtig hulpmiddel om zicht te krijgen op hoe je je bent gaan ontwikkelen en hoe je dagelijks bij wil dragen aan een goed leven voor jezelf èn voor anderen. Dat is een uiterst persoonlijk proces en hier zicht op krijgen kan direct helpend zijn. Het kan kleine verschuivingen teweeg brengen die verderop grotere positieve gevolgen hebben.

Een therapietraject kan er best verschillend uitzien, het aantal gesprekken kan variëren van drie tot tien of meer. Ik werk met feedback-formulieren om voldoende zicht te houden op het proces.

Tijdens mijn opleiding schreef ik een pleidooi voor meer familiebegeleiding in het verpleeghuis. Eigen ervaring leerde hoe moeilijk het kan zijn om elkaar te kunnen blijven begrijpen in de zorgen om een gezamenlijk familielid.

Heb je een familielid met dementie? Zorgen voor en om een dierbare kan grote druk leggen op het hele gezin. Hierover spreken kan behulpzaam zijn. We kunnen in beeld krijgen hoe de onderlinge relaties en rollen zich door de jaren heen hebben ontwikkeld. Dat kan in een individueel traject.

Het is ook mogelijk om met meer familieleden aan te schuiven voor een gesprek over de zorg rondom een dierbare met dementie. Het biedt een kans om met elkaar in gesprek te gaan over het verloop van dit proces. We zullen bijvoorbeeld werken aan het elkaar weer kunnen verstaan en het opnieuw vinden van betrouwbaarheid.